İlgisizlik Kaderi

            Güleç insanların kaderlerinin kaçınılmaz sonu bu: ilgisizlik… İnsanlar hep güleçler ağlamaz sanarlari pozitif insanlar ya her şeye gülümseyerek karşılık verirler ya ağlamaz der bizimkiler. Bilmezler güleç insanın morali bozuk olduğunda hemen anlaşılacağını. Onu o anda hiç güldüremezsiniz biliyor musunuz? Çünkü o gülmenin hakkını tam verenlerdendir. Ya hep güler ya hiç gülmez, sırıtmaz bile. Gülmenin bir beceri olduğunu bilir. Herkes birçok şeyi yapabilir ama bunları yaparken yaşayamaz.  Mesela gitar çalmak, fotoğraf çekmek… Çağımızın günlerinde ‘ ergen hastalığı ‘ deyip eziyoruz. Zaten onların yaptığı gitar çalmak ya da fotoğraf çekmek değil, kendilerini oyalamak ancak yetişkinler olarak bunun farkında değiliz etiketi yapıştırıveriyoruz hemen. Onlar ne kadar gitar çalıyorum, fotoğrafı hem iyi çekiyorum hem de iyi çekiniyorum diye kendilerini kandırıyorlarsa biz de kendimizi ‘ bunlar ergen hastalığı ‘ diyerek kandırıyoruz. Aslolan gitarı çalmak değil gitarı yaşamak… O yüzden gülmek de böyle bir fiil. Komik bir olara tepki değil, insanları hayata bağlayan, karşındakine gülümsemeyi yaşatan bir gerçek olmalı gülmek… Hatta istemeli insan karşısındakinin bir daha gülmesini. Hiç olmadık bir zamanda, bir yerde uçurumdan aşağıya düşenin elini tutan eldir bir gülücük, huzur bahçesidir…
                      Güleç insan gülmediğinde ciddi bir sorun var demektir. Önemsenmek ister. “ Niye böylesin, neyin var? “ sorularını duymak ister ama duymaz. Bu onun kaçınılmaz sonudur, kendisine çevresinden armağan edilen bağışıklıktır. Oysa içindeki bütün tufanı dindirecektir o sorular.  Halbuki o etrafındakilere defalarca sormuştur hatta ve hatta zorla anlattırdığı olmuştur. Aklında bir sürü soru işareti vardır ve kendi tufanında boğulur artık. Bütün bunlar tek soruya dönüşür: İnsanlar bu halimi fark etmeyip beni gerçekten hissedemiyorlar mı yoksa dinlemek mi istemiyorlar? Bütün bunları kendi de yorumlamak, cevaplamak, başkalarına anlatmak ister ama anlatamaz çünkü soranı yoktur…