Acaba büyüseydi ne olurdu, nasıl bir genç kız olurdu? cümlelerini kendime sormadan edemiyorum. Bugünü unutmamak için bir gül aldım senden... İnsanın gitmesi ne kadar kötü bir durum! Bizi Yaratan bencil mi? Niye hep sevdiklerini yanına erken alır, biz onları yaşayamadan?
Seni özlüyorum artık. Ben, bana gülümseyerek bakmanı istiyorum. Rüyamda olsan dahi gül o güzel yüzünle ey çocuk! Umarım bu samimiyetimi çok görmezsin. Şu an beni yanına götürecek olsalar kesinlikle ve kesinlikle red etmem. Galiba dünya artık her geçen gün yaşanabilirliğini yitiriyor...
Küçükken çok korkardım şu an senin emanet olduğun yerden. Şimdi ise yazıyorum sana çünkü küçücük bir kız çocuğu var burada. Ben onla pek samimi olmasam da ses tonunu dahi pek hatırlamasam da o beni seviyor, biliyorum.
" Ölmek " ne kadar kolay bir eylem değil mi çocuk? En ufak sıkıntımızda ölümü düşürmeyiz dilden. Halbuki ufacık yaşlarda beyaz bir gelinliğe sarılıp babanın kollarında ebediyete uğurlanmayı bilmeyiz. Henüz 10'unda kader defterini yazan kaleminin mürekkebinin bitmesi... Olacak iş değil! Sen ölmedin çocuk! Sadece Allah seni bizden biraz daha çok sevdi, o kadar...
Senin ismini niye " Sıla " koydular be çocuk? Niye bu kadar büyük bir yükü yüklediler sana? Niye ismini duyduğunda hep hüzünlendi arkadaşların? Hem adın Sıla değil de başka bir şey olsaydı oynar mıydın bizimle yine saklambaç? Belki saklanmayı bu sefer başarırdık ha çocuk? Yine koşar mıydık ağaçların altında, patlatır mıydık çamlak çömleği? Niye erkenden gittin, nedir bu beyaz tutkun be çocuk! Bizi bekle orada emi, kal sağlıcakla...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder