1.Dereceden ' Aşk '

                  Gözümü açtığımda nerede olduğuma dair hiçbir fikrim yoktu. Karanlık ve soğuktu, ürkütücüydü. Parmaklarımın uçlarını hissetmiyordum, içim titriyordu. En son hatırladığım sarı ışıkların olduğu bir sokakta bir şeyler aradığımdı. Hatırlamaya başladıkça içimi neye duyduğumu bilmediğim bir heyecan kaplıyordu. Gecenin karanlığında yağmur çisiyordu.  Telaşlı telaşlı koşturuyordum ben de bir o yana bir bu yana… Bir sonbahar tablosu gibi geliyordu aklıma hatırladıklarım; soğuk, hissiz, yetersiz… Uzun girişi olan müstakil bir ev hatırlıyorum en son. Merdivenlerin iki tarafında oturmak için yerler var. Sağ tarafta küçük bir kız çocuğu diz çökmüş, gecenin verdiği ürpertiyle olan biteni anlamaya çalışıyor.
                  Hatırlamak için hafızamı zorlarken derinlerden bir kapı sesi duydu. Nereden geldiği belli olmayan ışık kümesi bulunduğum yere izinsiz girmeye çalışıyordu ve devamında kalın bir ses: “ Kalk ayağa! “ Yerimde doğruluyorum. Ayağa kalkıyorum ki her yerim tutulmuş, ayazın ortasında terk edilmiş gibiyim… O ses “ Yürü! “ diyor bana. Yavaş yavaş anlıyorum nerede olduğumu, sanırım bir cezaevindeyim. Sağlık kontrolüne götüreceklerini söylüyorlar. Duyduğum kelimelerin yaşattığı şaşkınlıkla etrafıma geçici cevaplar veriyorum, yüzümde doğduğumdan haberdar olmamışım gibi bir yüz ifadesi… Karşımda doktor, bana sorular soruyor. Vücuduma dokunuyor, nereye dokunsa öyle bir acıyor ki sanki dokunmuyor da yumruklarını sıralıyor peş peşe. Alıp beni daha aydınlık bir yere getiriyorlar. Gelen gardiyan hakim karşısına çıkacağımı söylüyor ama ben daha suçumu bile bilmiyorum. Anlamsız anlamsız bakıyorum etrafa. Sanırım müebbet verdi hakim ama kimin umrunda? Benim aklımda hala o küçücük kızda…
                  Bugün buraya gelişimin bilmem kaçıncı yılı bitti. Oysa daha dün gibi hatırlıyorum her şeyi. İçeriye girdiğimin haftasında bir kağıt bir kalem istemiştim, çok heyecanlı olduğumu yazmışım, bana sorarsanız o heyecan hala aynı ilk haftasındaki gibi. Tabi yazdığım her satırda o küçücük kız var, burda olduğumu bile unuttum ama onu unutamadım. Kimdi, orada ne işi vardı? He bu arada sağlık raporunu merak edip sordum gardiyanlara. “ 1. dereceden aşık “ olduğumu yazmış doktor. Defalarca aşk nöbeti geçirmişim, hep onu sayıklamışım, her yol ona çıkıyor deyip durmuşum.Ondan kapatmışlar beni buraya. O sokakta ben kendimi arıyormuşum meğer…
                  O küçük kıza ne olduğunu ben de bilmiyorum ama tahmin edebiliyorum mahallenin parkında yabancı çocuklarla oynadığını…