Ağladığı Görülmesin

                                              AĞLADIĞI GÖRÜLMESİN



                                Sanki ağladığının görülmesini istemiyor gibisin!
                                Kaldırımda oturan genç bir bayan...
                                Dizden aşağısı
                                Parkinson hastası
                                Aslında çok sever gülmeyi
                                Saçlarını güneşin alnına savurur.
                                Ama bir şey ağlatmış onu
                                Anlatsa rahatlayacak
                                Ama soranı yoktur,
                                Bilir...

                                Bir peçeteye ihtiyacı var
                                Ama ağladığı görülmesin!
                                Islatmasın kaldırım taşlarını
                                Onlar yeterince günahkarlar!

                                Biri yaklaşsa yanına
                                Bir peçete uzatsa...
                                Hemen saklar gözyaşlarını
                                Peçeteyi alır ama söylemez neden ağladığını.

                                Belki de mürekkep sıçramalarına burkulmuştur yüreği
                                Yaraşmaz gerçeği dillendirmeye
                                Saat 9 buçuğu 10 geçiyor
                                Gözleri kapalı Sayın Bayan'ın
                                Söyleyeceği çok şey var,
                                Lakin gecenin kuytusu yetersiz...

                                İçindeki heyecan
                                Korku salmış dizlerine
                                Yüzünde aşktan miras kalma
                                Katil bir gülümseme...

Bir Gece Yarısı

                                           BİR GECE YARISI

                                             Özlenen yağmur

                                            Sonunda kavuşturur kendini
                                             Lodos sonrası

                                            Avuç açtırır semaya.

                                            Bir gece yarısı

                                            Komşu kızı kocaya kaçar

                                            Oysa çeyizi çoktan hazır

                                            Anasının gözü yaşlı

                                            Ben durup yağmuru dinlerim

                                            Yıllardır bir lokma boğazımda

                                            Rüzgarı bekler

                                            Güneşin gözlerine doğduğu yerdeyim.

                                            Sarı sevdaların altına bir gece çöker

                                            Ben ruhumu yakıp

                                            Sular seller gibi

                                            Aşık olurum.

                                             Kapının önünde yıldız olurum

                                             Manâyla gözlerinde ay'la da görüşürüz

                                             Bir sokak lambasının altında belki

                                             Usulca öpüşürüz...

Sana Yeniden Dokunmak

                                 SANA YENİDEN DOKUNMAK

                        Sana yeniden dokunmak;

                       Bir kelebeğin kanadından atlamak kadar imkansız,

                       Heyecanı beklemek kadar çaresiz,

                       Hayallerde buluşamayacak kadar umutsuzdu...

                       Sana yeniden dokunmak;

                       Güneşin doğuşunda,

                       Bir çocuğun koşuşunda,

                       Adeta yok oluştu!

                       Sana yeniden dokunmak;

                       Sensizliğin arefesinde

                       Sana sunulan en güzel latifede

                       Yıpranmış gönül kefesinde en sağlam tutunuştu...

                       Sana yeniden dokunmak;

                       Akşam üzeri, balkon kenarı

                       Yitik, kırık, dökük kalplerin

                       Kendini bulduğu bir mezarlıktı...

Sayın Bayan

En dibe batmak bazen iyidir dediler. Çünkü kaybedecek hiçbir şeyin kalmaz! İyi, güzel de hep dipte mi atacağım voltamı? Beni dipten çıkaracak bir "dal"a ihtiyacım yok mu? İşte o dal öyle bir anda gelir ki; artık mahkumum en dibe dediğin anda tek hamlede çıkarıverir seni. Bir daha bırakmak istemezsin hiç, bırakasın gelmez. Ben o dalla varım artık. Beni bana armağan eden o! İşte böyle bir şey yeniden sevebilmek...
Birbirini taklit eden günlerde o dalın hayatında var olduğunu hissetmezsin bile... Sen bulmayacaksın zaten, böyle yazılmamış kitapta. O "ben burdayım!" diyecek. Sen de virgül koyduğun yerden devam edeceksin hayata, onunla... Artık paylaşma vakti!
Aynı ortamda olmamıza rağmen birbirimizin farkında bile değildik. Belki de yapılan aynı espriye gülüyorduk ama en fazlası buydu işte! Sonra bir baktık aynı sınıfa düşmüşüz. İşte o zaman fark ettim sendeki benliğimi... Nasıl yaklaşabilirdim sana? Bir dokunuş, bir kahve ısmarlama... Belki ders notlarını verirdin bana. Belki de çok güldürürdüm seni. Derse geldiğimde "merhabalar" deyişinle tanırdım. Çok güldüğünde kahkahalarını insanların kıskanmasını isterdim. Sen de bir elini yanağına koyup önüne dönerdin. Hem seni tanımama izin verirdin. Belki severdin beni. Kendini sevilmeye bırakırdın. Sana seni sevdiğimi her söylediğimde başını önüne eğerdin utangaçlığından. ... Derken sonunda uçup gitti ağzımdan yüreğimdeki kelebekler.
__ Peki ya neden ben?
__ Bilmem sadece oturduğun ilçe bize yakın diye... Hem aileyle tanışma, kız isteme, gelin alıcı falan da zor olmaz.
__ Saçmalama! Böyle bir şeye asla inanmam.
__ Tamam, tamam. İçimdekileri açıklayamadığım için sensin. Telefonum her çaldığında inşallah sendendir diye düşündüğüm için sensin.
__ Peki ya 1 yıl ömrüm kaldı desem sana?
__ O zaman "hemen evlen benimle!"
__ Niye evlilik? Son 1 yılını mükemmel geçir mi diyorsun?
__ Kesinlikle! Hem dünyayı gezeriz. Nereyi istiyorsan gösteririm sana. Belki çocuk yaparız...
Belki de tüm bu bilinmezliğe aşık oldun sen de, seni açıklayamamama... Hem önce köye götürürüm seni, amcamlara... Başında ilk defa bir yazma görürüm bu sayede. Şeftali toplarız. Traktörün kasasına bineriz. Hem belki kasadan inerken yardım ederdim sana. Belki de "bırak, ben kendim inerim!" deyip şehir kadınlığına meydan okurdun. Sonra evlenirdik, eğlenirdik hatta. En coşkulu düğün bizimkisi olurdu. Senin çocukluk arkadaşların, benimkiler... Üniversite arkadaşları falan filan. Sonra kızımız olurdu 1 tane. Görenler "anasının kızı" derlerdi, sapsarı altın saçlarıyla... 1 gün gideceğini hissederdi, sana benzerdi ama beni daha çok severdi... Saçlarını hep bana taratırdı, yemeğini benim elimden yerdi.
__ Yok, hayır, anlatma! Duygulanırım... Peki ya ölürsem? Bunları yaparsan ben görememiş, hissedememiş olacağım.
__ Sen ölürsen değil sen olursan bunlar olur. Asıl sen olmazsan ben ölürüm!

Hem belki evimizi 1. harikalar krallığı ilan ederdik ta ki televizyon karşısında fenalaşana kadar. Sağ avcun yüzümde, gözlerimden yaş değil de kan akıyor artık. Dizlerimin üstünde geçmez ki böyle hayat! Gitmek bu kadar erken olmamalıydı. Hem ben ne yapacağım şimdi? Senden kalan günlerle nasıl yaşayacağım?
Sana bir oda ayırdım üst katta. Duvarların her santimi fotoğraflarınla kaplı. En büyüğü de kızımıza hamileyken nehir kenarında benim çektiğim, hani şu başında gökkuşağı renkleriyle bezenmiş bantınla olan... Sol tarafta da beni bırakıp gittiğin koltuğun! Hala senin doğum sancıların, göz yaşların var o koltukta. Senin terin, senin kokun...
Kızımız 5 yaşına bastı bugün ve nihayet "annem nerede?" diye ağladı. Sen gittikten sonra zeytinli açma yemez oldu bizimkisi. Saçlarını da kendi tarıyor artık. Bazen bir kahkaha atıyor evin içinde, sen geldin sanıyorum. Düğmelerini bile kendi ilikliyor. Beni sorarsan, pazar kahvaltılarına 1 tabak daha az koyuyorum işte. Reçeli çıkartımıyorum, yenmiyor pek. Ekmek kızartıyorum ama halâ. Yemekten sonra 1 sigara daha yakıyorum sana 1 adım daha gelebilmek için... Seneye okula başlayacak küçüğümüz. Cevaplayamayacağım sorular soracak, belki de düğmelerini senin iliklemeni isteyecek, çorabını senin giydirmeni... Sanırım artık söyleme vakti sadece yazılarda var olduğunu...

Duygu Katili(3. Şahıs Olmak)

                  3. şahıs olmak dendiğinde aldatmak çağrılıyor aklımızın odalarından. Bir sevgiliye, bir aşka ortak olmak isteyen 3.biri. Bir bölücü... İhanetiyle geliyor, bir gün gideceğiyle geliyor.Gelip, yakıp yıkmak için... Bir insan kaç kere 3.şahıs olabilir ki? Ya da şöyle sormalı bir insan kaç kere kendini öldürebilir? Bu 3.şahıs ilkinde gelir, ne varsa alıp götürür kendine ait olmayan... Ardında ihanet ve kin bırakır. İnsanların geleceğini çalar. Hem de kimseye sormadan! Neden? Çünkü sever... Ayıran olsa bile, sever.
                  2. olarak da seversin, aşık olursun. Sen onu seversin o da başkasını... Ona göre yine 3.kişisindir. Onun kalbinde yer yoktur sana. Bir affı bile yoktur onu sevmenin.. Ama sen "o mutlu olsun da beni sevmese de olur" dersin. Gümüş renkli günler siyah-beyaz olur artık. Etrafı tekrar renkli görememekten korkarsın. Gökyüzü gökkuşağını kaybetmiştir artık senin için. Kuşlar görünmeyen yerlerde uçar. Yazın başlangıcında leyleği havada görsen bile senin için bir şey ifade etmez, bilirsin. 3. kişiler telefonlarını kapatır. Kendilerini dinlemeye alırlar. Derler ki "acaba beni merak edip arayanlar, soranlar var mı?" Yatağının üstüne ters koyduğu telefonunu usulca kaldırır. Basar açma tuşuna. Bu arada mutfağa gider bir şeyler atıştırmaya. Hem o sırada telefon çoktan açılmış olur diye düşünür. Gelir nihayet. Telefona gülümseyerek bakar, elinde kalan yediği cipslerin kırıntılarıyla birlikte... Yok! Ne arayan, ne de soran... Hayat, işte o anın fotoğrafını çeker ileride yüzüne vurabilmek için, ders alabilmek için... Aşktır bu aşk! Aşık acı çekmeyi sevilmekten daha çok hak eder. Bu yüzden hep 3.şahıs olur.
                  Gelelim artık en nefret edilen 3.şahsa... Çünkü ilişkide barındırır kendisini. Hem de ihanet ve kin duyguları olmadan... İlişkiyi yaşayanlardan birinin istemediği bir durum karşısında diğeri tarafından bulunan 3.kişi... Nam-ı diğer "pis işleri yürüten şahsiyet!" 3. kişiyle alakalı olan kendi yapamadığı durumu 3.kişiden yapmasını ister ama bu 3. kişi karşı cinsten olmalı. Güçlük olacak, cesaretli olacak, ha bir de işini gördüğü kişinin sevgilisi bilmeyecek durumu. Sır tutmayı iyi bilecek yani! İşini gördürten kişi kadın oldu mu işte o zaman yandın! .Cazibeyi kullanmalar, rica etmeler, dostluğun gerekliliklerini hatırlatmalar ve en sonunda da tripler... Sen yapmak zorundasın artık. Sen 3. kişisin çünkü! Senin duygularının önemi yok. O anlatır da anlatır. Nasıl yapman gerektiğini söyler, hiçbir zaman pürüz istemez. Sana ne kalır? Uygulamak... Sen artık bir piyonsun(!)... Ama başarılı oldu mu da senden büyüğü olmaz. En büyük minnet duyguları da sana duyulur, unutmak için. Çünkü aradan zaman geçince "ya o zamanında bana böyle büyük bir iyilik yapmıştı." demez. Senin ruh halin, gel-gitlerin onu zerre ilgilendirmiyor artık. Kavga ettiğinizde alttan almaz, sende sadece kendini görür çünkü, kendi yaptırdığı ve yaptıracağı işleri...
                  Sen ise en zor olanı yaparsın. Kendinden nefret edersin, kendini hiç telakki edersin. Yine de yaparsın. Peki ya niye? İnsanların senin gururunu okşaması için yaptıktan sonra duyacağın 2 güzel söze kanarsın. Kendinden vazgeçersin. Oturup bir sigara daha yakarsın. Daha fazla içersin, daha fazla yazarsın. Yine de seni sana armağan edecek bir şey yok, bilirsin... Bir masabaşında günlüğe not edilirken yakılan bir sigaranın dumanı gibi o sapsarı ışıkta yavaş yavaş üflenip usulca kaybolursun, belki de hiç okumadığın o kitapların arasında... Başın döner, başın döner de yine de kendini hatırlayamazsın. İşte bilerek 3. şahıs olmak bu, isteyerek değil! Tüm bunları sana yaşattıkları sürece manası yoktur artık ne duyabilmenin ne de hissedebilmenin...

Kardelen

  Şu an uzun zamandır olmak istediğim yerdeyim. Yanıbaşında... Aylar önce hayal ettiğim, beynimde fotoğrafını çektiğim manzaranın tam ortasındayım an itibariyle. Okuduklarımı sana okuyor, yazdıklarımı sana yazıyor gibiyim. Çıkıp geliversen şaşırmam herhalde şu an. Huzurun tam ortasındayım. Kulağımda kulaklıklarım olmasına rağmen kuşların cıvıltılarıyla bize eşlik ettiklerini duyabiliyorum.
Acaba büyüseydi ne olurdu, nasıl bir genç kız olurdu? cümlelerini kendime sormadan edemiyorum. Bugünü unutmamak için bir gül aldım senden... İnsanın gitmesi ne kadar kötü bir durum! Bizi Yaratan bencil mi? Niye hep sevdiklerini yanına erken alır, biz onları yaşayamadan?
Seni özlüyorum artık. Ben, bana gülümseyerek bakmanı istiyorum. Rüyamda olsan dahi gül o güzel yüzünle ey çocuk! Umarım bu samimiyetimi çok görmezsin. Şu an beni yanına götürecek olsalar kesinlikle ve kesinlikle red etmem. Galiba dünya artık her geçen gün yaşanabilirliğini yitiriyor...
Küçükken çok korkardım şu an senin emanet olduğun yerden. Şimdi ise yazıyorum sana çünkü küçücük bir kız çocuğu var burada. Ben onla pek samimi olmasam da ses tonunu dahi pek hatırlamasam da o beni seviyor, biliyorum.
" Ölmek " ne kadar kolay bir eylem değil mi çocuk? En ufak sıkıntımızda ölümü düşürmeyiz dilden. Halbuki ufacık yaşlarda beyaz bir gelinliğe sarılıp babanın kollarında ebediyete uğurlanmayı bilmeyiz. Henüz 10'unda kader defterini yazan kaleminin mürekkebinin bitmesi... Olacak iş değil! Sen ölmedin çocuk! Sadece Allah seni bizden biraz daha çok sevdi, o kadar...
Senin ismini niye " Sıla " koydular be çocuk? Niye bu kadar büyük bir yükü yüklediler sana? Niye ismini duyduğunda hep hüzünlendi arkadaşların? Hem adın Sıla değil de başka bir şey olsaydı oynar mıydın bizimle yine saklambaç? Belki saklanmayı bu sefer başarırdık ha çocuk? Yine koşar mıydık ağaçların altında, patlatır mıydık çamlak çömleği? Niye erkenden gittin, nedir bu beyaz tutkun be çocuk! Bizi bekle orada emi, kal sağlıcakla...

İlgisizlik Kaderi

            Güleç insanların kaderlerinin kaçınılmaz sonu bu: ilgisizlik… İnsanlar hep güleçler ağlamaz sanarlari pozitif insanlar ya her şeye gülümseyerek karşılık verirler ya ağlamaz der bizimkiler. Bilmezler güleç insanın morali bozuk olduğunda hemen anlaşılacağını. Onu o anda hiç güldüremezsiniz biliyor musunuz? Çünkü o gülmenin hakkını tam verenlerdendir. Ya hep güler ya hiç gülmez, sırıtmaz bile. Gülmenin bir beceri olduğunu bilir. Herkes birçok şeyi yapabilir ama bunları yaparken yaşayamaz.  Mesela gitar çalmak, fotoğraf çekmek… Çağımızın günlerinde ‘ ergen hastalığı ‘ deyip eziyoruz. Zaten onların yaptığı gitar çalmak ya da fotoğraf çekmek değil, kendilerini oyalamak ancak yetişkinler olarak bunun farkında değiliz etiketi yapıştırıveriyoruz hemen. Onlar ne kadar gitar çalıyorum, fotoğrafı hem iyi çekiyorum hem de iyi çekiniyorum diye kendilerini kandırıyorlarsa biz de kendimizi ‘ bunlar ergen hastalığı ‘ diyerek kandırıyoruz. Aslolan gitarı çalmak değil gitarı yaşamak… O yüzden gülmek de böyle bir fiil. Komik bir olara tepki değil, insanları hayata bağlayan, karşındakine gülümsemeyi yaşatan bir gerçek olmalı gülmek… Hatta istemeli insan karşısındakinin bir daha gülmesini. Hiç olmadık bir zamanda, bir yerde uçurumdan aşağıya düşenin elini tutan eldir bir gülücük, huzur bahçesidir…
                      Güleç insan gülmediğinde ciddi bir sorun var demektir. Önemsenmek ister. “ Niye böylesin, neyin var? “ sorularını duymak ister ama duymaz. Bu onun kaçınılmaz sonudur, kendisine çevresinden armağan edilen bağışıklıktır. Oysa içindeki bütün tufanı dindirecektir o sorular.  Halbuki o etrafındakilere defalarca sormuştur hatta ve hatta zorla anlattırdığı olmuştur. Aklında bir sürü soru işareti vardır ve kendi tufanında boğulur artık. Bütün bunlar tek soruya dönüşür: İnsanlar bu halimi fark etmeyip beni gerçekten hissedemiyorlar mı yoksa dinlemek mi istemiyorlar? Bütün bunları kendi de yorumlamak, cevaplamak, başkalarına anlatmak ister ama anlatamaz çünkü soranı yoktur…